بعد از دهه ها حومه نشینی و پراکنده رویی افسار گسیخته، بیشتر مردم بیش از هر زمان دیگری در حال بازگشت از حومه ها به شهرها هستند. زندگی شهری متراکم و فشرده به عنوان نوشدارویی برای بحران های زیست محیطی و کمبود منابع در زمان ما تجویز شده است. اما آیا این برای شادی ما بهتر یا بدتر است؟ آیا بزرگراه ها، پیاده راه ها و برج های مسکونی شکل بهبود یافته ای از زندگی در حومه های وابسته به اتومبیل است؟ روزنامه نگار برنده جایزه و نظریه پرداز مسائل شهری “چارلز مونتگمری” پاسخ چنین سوالاتی را در همپوشانی طراحی شهری و علم شادی در سفر هیجان انگیزش به برخی از پویاترین شهرهای جهان یافت. او شهردار رویایی (انریکه پنالوسا) که اتوبوس قرمز رنگ ماتیکی را برای سبک کردن وضعیت اضطراب انگیز بوگوتا معرفی کرده بود را ملاقات کرد؛ او معمار برجسته ای (یانگل) را ملاقات کرد، کسی که درس های شهرهای تپه توسکانی قرون وسطایی ایتالیا را برای نیویورک مدرن امروزی به ارمغان آورده بود؛ با یک فعال مدنی دیدار کرد که بزرگراه های شهری پاریس را به سواحل تبدیل کرده بود و همچنین با انبوهی از حومه نشینان آمریکایی که طراحی خیابان ها و محلات حومه خود را تغییر داده بودند، به بحث و گفتگو نشست. به غنای بینش های نوین در روانشناسی، عصب شناسی و تجربیات شهری خود چارلز مونتگمری، نظریه شهرشاد بسیار شگفت آور و به همان اندازه امیدوار کننده است؛ به وسیله اصلاح و مقاوم سازی شهرها و زندگی هایمان بر اساس شادی، ما می توانیم بر چالش های ضروری عصر خود فائق آییم. شهر شاد می تواند جهان ما را نجات دهد و در این بین همه ما می توانیم به ساخته شدن آن کمک کنیم.