هنری مینتزبرگ در این بررسی عمیق و همه جانبه به این نتیجه می رسد که مانع اصلی رشد بسیاری از سازمان ها از 1965 تا کنون، برنامه ریزی استراتژیک بوده است. او به عنوان یکی از متفکران اصیل مدیریت معتقد است استراتژی را نمی توان برنامه ریزی کرد زیرا برنامه ریزی درباره تحلیل است ولی استراتژی با ترکیب سروکار دارد. به همین دلیل است که می گوید این فرایند غالبا و به صورتی تاسف بار به شکست انجامیده است. او سرچشمه و تاریخ برنامه ریزی استراتژیک را تا اوج شهرت و سپس سقوط آن بررسی کرده، توصیه می کند که باید با تاکید بر یادگیری غیررسمی و بصیرت فردی در فرایند استراتژی سازی تجدید نظر جدی شود. مینتزبرگ تعاریف جدیدی برای برنامه ریزی و استراتژی طرح می کند و مدل های گوناگون برنامه ریزی استراتژیک و دلایل شکست آن ها را به شیوه هایی نامتعارف مورد آزمون قرار می دهد. با بررسی((دامچاله)) های برنامه ریزی نشان می دهد که چگونه برنامه ریزی فی نفسه می تواند تعهد را تخریب کند، بصیرت سازمان را محدود کند، مانع تغییر شود، و جو شدیدا سیاسی به وجود آورد. در نقد بی محابای بسیاری از مشاهیر مدیریت، او سه دام چاله این فرایند را تبیین می کند: گسستگی ها قابل پیش بینی اند، استراتژیست ها را می توان از عملیات سازمان جدا نگه داشت، و سرانجام این که خود فرایند استراتژی سازی را می توان به صورت رسمی درآورد.