موضوع وحدت بخش اصلی در این کتاب، مفهوم کارگزار هوشمند است. هوش مصنوعی را می توان مطالعه کارگزارهایی دانست که از محیط ادراکات را دریافت می کند و اقدام ها را انجام می دهند، تعریف کرد. هر یک از این کارگزارها تابعی را پیاده سازی می کنند که دنباله یافته ها را به اقدام ها نگاشت می کند. در این کتاب به روش های مختلف بازنمایی این توابع، نظیر کارگزارهای واکنشی، برنامه ریزهای زمان حقیقی و سامانه های تصمیم گیری نظری پرداخته شده است. درباره نقش یادگیری برای توسعه طراحی برای دسترسی به محیط های ناشناخته توضیح داده می شود و همچنین نشان می دهیم که چگونه این نقش به دلیل پشتیبانی از بازنمایی دانش و استدلال صریح، برای طراحی کارگزارها محدودیت ایجاد می کند. به روباتیک و بینایی به عنوان مسائلی مستقل نگاه نمی کنیم، بلکه به عنوان وسیله ای در خدمت رسیدن به هدف نگریسته می شوند. اهمیت محیط کار را در تعیین طراحی مناسب کارگزار، مورد تاکید قرار می دهیم.