با افزایش رقابت در سطح جهانی و توسعه نیازهای اطلاعاتی استفاده کنندگان، گزارشگری سنتی دیگر پاسخگوی همه نیازهای اطلاعاتی استفاده کنندگان نیست. این نوع گزارشگری سالهاست که با انتقاداتی مواجه است، چرا که با تمرکز بر جنبه های مالی عملکرد یک سازمان، قادر به پاسخگویی درباره موضوعات با اهمیتی همچون موضوعات اجتماعی و زیست محیطی نیست. با افزایش اهمیت شفافیت اطلاعات، استفاده کنندگان درون سازمانی و برون سازمانی از جمله مدیران، اعتباردهندگان، سرمایه گذاران و سایر استفاده کنندگان، نیاز به اطلاعاتی درباره تمام ابعاد عملکرد سازمان( گذشته، حال و آینده) دارند که منجر به اتخاذ تصمیمات آگاهانه شود. به همین منظور در سالهای اخیر، مبحث نوینی به نام تفکر یکپارچه و گزارشگری یکپارچه مطرح شده است. تفکر یکپارچه به معنای اطمینان از پایداری بلندمدت سازمان از طریق ایجاد ارزش پایدار برای ذینفعان است. در این تفکر با در نظر گرفتن انواع سرمایه های موجود در سازمان و تمام عوامل مؤثر بر مدل کسب و کار آن، تلاش می شود تا تصمیمات صحیحی اتخاذ گردد و قضاوتهای منطقی بگونه ای صورت پذیرد که به ایجاد، حفظ یا تحلیل ارزش در کوتاه مدت، میان مدت و بلند مدت منتهی شود. در راستای بکارگیری تفکر یکپارچه، گزارشگری یکپارچه به عنوان آخرین تحول در گزارشگری سازمان ها مورد توجه قرار گرفته است. این نوع گزارشگری با تجمیع و یکپارچه سازی اطلاعاتی که ممکن است یک سازمان به صورت جداگانه و پراکنده ارائه دهد، از جمله صورتهای مالی، گزارش مدیریت و گزارش پایداری، اطلاعات منسجمی درباره ابعاد مختلف عملکرد سازمان(مالی و غیر مالی) و چگونگی ایجاد، حفظ یا تحلیل ارزش توسط آن ارائه می دهد و این امکان را برای استفاده کنندگان فراهم می سازد که ارزیابی جامع تری از نحوه عملکرد سازمان داشته باشند. در این نوشتار، تلاش شده است تا با نگاهی اجمالی به گزارشگری یکپارچه و تفاوت این نوع گزارشگری با گزارشگری پایداری، تشریح چارچوب گزارشگری یکپارچه بر اساس آخرین تغییرات(ویرایش سال 2021)، ارائه راهنمای گذار به گزارشگری یکپارچه و همچنین ارائه نمونه ای واقعی از آن به معرفی این نوع گزارشگری پرداخته شود.