براى دسترسى به اینترنت، سه راه مطمئن و شناخته شده وجود دارد. اول دسترسى باند پهن (Broad Band) که معمولاً مودم کابلى و DSL براى دسترسى خانگى و خطوط پرسرعت T1 و T3 براى ادارات مورد استفاده قرار مى گیرد. دومین راه، دسترسى WiFi است که کامپیوترهاى رومیزى و به خصوص لپ تاپ ها مى توانند در این روش، با استفاده از امواج رساننده داده هاى اینترنتى، با شبکه جهانى در ارتباط باشند. سومین راه، که قطعاً در کشور ما معمول است نیز دسترسى از طریق خط تلفن (Dial up) است که یک کاربر مى تواند با شماره گیرى یک خدمات دهنده اتصالات اینترنتى و اتصال به ISP ، با سرعتى به مراتب کمتر از دو روش گذشته (و به همین ترتیب هزینه هاى مقرون به صرفه تر) با اینترنت در ارتباط باشد. دو روش پیشین نیز هر کدام در کنار مزایاى مشهودى که دارند واجد نقایصى هم هستند. مثلاً در روش هاى دسته بندى شده در دسترسى باند پهن (مثل T1۳، T و DSL) هزینه بالاى دسترسى و همچنین عدم امکان «حرکت» براى کاربر نقص به شمار مى آیند. همچنین در روش بى سیم WiFi که در آن دسترسى نسبتاً سریع (در مقایسه با Dialup) به همراه امکان حرکت متصل شونده فراهم شده است، برد کوتاه امواج و نیز سرعت پائین (در مقایسه با T3 و DSL) خوشایندنیست. حال فرض کنید دانشمندان توانسته باشند روشى را براى دسترسى به اینترنت فراهم کنند که مزایاى تمام روش هاى پیشین را داشته باشد و هیچ کدام از نقایص آنها را هم نداشته باشد! این ایده هیجان انگیز و رویایى اکنون جامه عمل پوشیده و با نام WiMAX در دنیاى تکنولوژى حضور دارد. ادامه در کتاب ......