اداره امور دولتی به مثابه یکی از مهم ترین حوزه های تحقیق و مطالعه در علوم اجتماعی، مستلزم توجه به ابعاد متنوع سازمان جامعه و جایگاه دولت در آن است. دولت ها عهده دار مدیریت بخش های عمده ای از سیستم های اجتماعی و مسؤول هدایت سیر تکامل جوامع انسانی (به نمایندگی از سوی آن ها) محسوب می شوند. مدیریت سیستم های اجتماعی، با دشواری های بسیار آمیخته است و حضور فعال، آگاهانه و هم زمان درعرصه های اقتصاد، سیاست و فرهنگ را می طلبد. تأکید برحضور فعال، بر ضرورت اجتناب از برخورد انفعالی حکومت دلالت دارد و اصرار بر حضور آگاهانه آن، ضرورت درایت مجموعه حکومت و اهتمام به پیش بینی و ارزیابی آثار واقعی و حقیقی اجرای تصمیم ها، سیاست ها و خط مشی ها، و راهبردها و برنامه های کلان آن را تداعی می کند؛ در غیر این صورت (حضور فعال ناآگاهانه یا حضور انفعالی و بی تحرک)، شاید عدم وجود حکومت بهتر از وجود آن به نظر برسد؛ چرا که حکومت منفعل و ناآگاه، یا انتقال دهنده صرف تحولات و تغییرات محیطی است یا توجیه گر موجودیت خویش؛ و در هر حال، نفعی از وجود آن برای جامعه قابل تصور نیست و صرفاً هزینه فعالیت های بی حاصل یا حتی مخرّب خویش را بر جامعه تحمیل می کند و شاید به دلیل این گونه شیوه های فعالیت بوده است که بسیاری از متفکران و اندیشمندان، به نفی ضرورت وجود دولت و مقابله با گسترش فعالیت آن راغب گشته اند. بنابر این هرگاه سخن از عدم ضرورت وجود حکومت به میان آید، سزاوار است که پرسیده شود «چه حکومتی؟».