هدف استاندارد حسابداری شماره ٤ اطمینان از بکارگیری معیارهای شناخت و مبانی اندازه گیری مناسب در مورد ذخایر، بدهی های احتمالی و دارایی های احتمالی و نیز نحوه افشای اطلاعات در یادداشت های توضیحی برای درک بهتر ماهیت، زمان بندی و مبلغ آن ها توسط استفاده کنندگان است. در این استاندارد اصطلاح ذخیره برای بدهی هایی به کار می رود که زمان تسویه و یا تعیین مبلغ آن با ابهام نسبتاً قابل توجه توأم است و معمولاً به آنها بدهی های برآوردی گفته می شود. ذخایر، بدهی های واحد تجاری می باشند، زیرا مستلزم خروج منافع اقتصادی از واحد تجاری هستند. اصطلاح ذخیره برای مواردی مانند کاهش ارزش دارایی ها و ذخیره مطالبات مشکوک الوصول نیز بکار می رود که مبلغ دفتری دارایی ها را تعدیل می کند. این گونه اقلام مشمول این استاندارد نیست. بدهی های احتمالی، تعهدات غیر قطعی هستند که شناسایی نمی شوند و در صورتی افشا می شوند که احتمال وقوع آن ها بعيد نباشد.

دارایی های احتمالی، دارایی های غیر قطعی هستند و در صورتی در یادداشت های توضیحی افشا می شوند که ورود منافع اقتصادی آنها به واحد تجاری محتمل باشد. چنانچه تحقق درآمد تقریباً قطعی باشد، دارایی مربوط، دارایی احتمالی نیست و شناسایی آن لازم است. در این راهنما ضمن تعریف و توضیح ذخایر، بدهی های احتمالی و دارایی های احتمالی، معیارهای شناخت، اندازه گیری و نحوه افشای آن ها با ذکر مثال تشریح می شود.