آدام کاهان درکتاب برنامه ریزی سناریوی دگردیسی روشی را معرفی می کند که بسیاری سالها برای ایجاد و تکمیل آن تلاش کرده اند. روشی که استفاده از آن طی تلاشی پیشگامانه در شرکت نفتی شل شروع شد تا آینده بازار نفت را حدس بزند، بعدها تبدیل به راهکاریبرای کمک به مردم کشورهایی شد که دچار گرفتاری های بغرنجی بودند و فکر می کردند برای رهایی از آن گرفتاری ها کاری جز دعا از دستشان بر نمی آید. برنامه ریزی سناریو برای حدس زدن آینده سیستم هایی کاربرد دارد که در برگیرنده کنشگران و متغیرهای زیاد است. هرچقدر تعداد کنشگران و متغیرها بیشتر باشد تعداد برهم کنش های دو جانبه یا چند جانبه بیشتر خواهد بود. این برهم کنش ها در زمان های مختلف اثرهای متفاوتی از خود به جا می گذارند که ممکن است روی بر هم کنش ها ی آینده درون سیستم تاثیرهایی متفاوت با قبل بگذارند. بنابراین حتی اکر توانایی مدل سازی سیستم را داشته باشیم و بتوانیم نتیجه حاصل از رفتار این مدل را محاسبه کنیم باز هم نمی توانیم درباره درست بودن پیش بینی مان مطمعن باشیم چون نمی توانیم از تغییر رفتار اجزای سیستم یا تغییر تعداد اجزای سیستم مطعمن باشیم.

وقتی سخن از سناریو به میان می آید، بسیاری به یاد کاربرد آن در سینما و تئاتر می افتند: کسی یا کسانی داستانی را می نویسند و آن را در اختیار بازیگرانی قرار می دهند تا زیر نظر یک کارگردان اجرایش کنند. اما کاربرد سناریو در مدیریت و تصمیم گیری چنین نیست. سناریوهایی که برای کمک به تصمیم گیری مدیران سازمان ها تهیه می شوند دستوری نیستند. سازمان ها و نهادها این سناریوها را برای اجرا به دیگران تحمیل نمی کنند، آن ها را تهیه می کنند تا بفهمند خودشان مجبورند چه کنند. این کتاب درباره اندیشیدن، طراحی و اجرای سناریوهایی است که موجب تغییر می شوند.