بزرگترین ترفند مخالفان کاپیتالیسم این است که اسلوب دنیای واقعی، دنیایی که ما در آن زندگی می‌کنیم را با ایده آلی از یک دنیای بی نقص و درون رویاهای خودشان مقایسه می‌کنند، ایده آلی که در هیچ کجای دنیــا نـه وجود دارد و نه هیچوقت وجود داشته. مخالفان کاپیتالیسم بر این واقعیت تکیه می‌زنند که بیشتر مردم از سرگذشت و فقر شدید و شرایط غیرانسانی اجداد ما در دوران پیش از ظهور کاپیتالیسم اطلاع اندکی دارند. و این را هم می‌دانند که اکثر مردم، امروز از معلمان خود در مدرسه یا دانشگاه، پیرامون زیستن تحت شرایط بی رحمانه و بیدادگرانه سوسیالیسم چیز زیادی نخواهند آموخت. در نهایت، آن‌ها (با این کار) آینده را به تباهی کشانیده و به موجب آن، هر مشکل و بحرانی را نه به شکست دولت بلکه به گردن ناکارآمدی بازار می‌اندازند. و این واقعیت که هر نظام مبتنی بر ضدیت با کاپیتالیسم بدون استثنا به شکست ختم شده، استدلالیست که سوسیالیست‌ها حاضر به پذیرش آن نیستند. آنها همیشه پاسخی آماده در آستین دارند- این اصلاً سوسیالیسم «واقعی» نبود!- و با اطمینان تلقین کنند که پس از ۱۰۰ سال آزمایشات شکست خورده ی سوسیالیستی، بالاخره راهکار درستی برای عملی کردن سوسیالیسم پیدا کرده اند.

هدف اصلی این کتاب تاختن به دیگر پژوهشگران نیست، بلکه به چالش کشیدن افکار عمومی درباره کاپیتالیسم است. با این وجود در برخی از فصل‌ها، من مستقیماً به استدلال‌هایی می پردازم که توسط تعدادی از اندیشمندان برجسته ی مخالف کاپیتالیسم- مانند توماس پیکنی، نائومی کلاین و نوام چامسکی- و در کتاب‌ها و مقالاتی توسط محققان منتقد کاپیتالیسم مطرح شده اند. من این کار را عمدتاً به این دلیل انجام می دهم چون معتقدم تزهای آنها اکنون در میان بخش‌های وسیع تری از عموم مردم مقبولیت یافته است. البته لازم به ذکر است، اکثر افرادی که عقایدی در مخالفت با کاپیتالیسم دارند هرگز آثار کارل مارکس یا منتقدان امروزی کاپیتالیسم را نخوانده اند. اما بسیاری از تزهای آنها- که توسط رسانه ها، دانشگاه‌ها و مدارس منتشر شده‌اند- به آگاهی عمومی راه پیدا کرده و علی رغم اینکه حاوی اشتباهات متعددی هستند، حداقل تا حدی به عنوان پنداشت عمومی تلقی می‌شوند.