پوشش های گیاهی طبیعی، سکونتگاه های شهری، منابع طبیعی، جزایر دور و نزدیک، مناطق ساحلی، غارها، کوه ها حیات وحش و مناطق بیابانی از مهم ترین منابع گردشگری هستند. حال برخی از این مناطق مانند توندراهای قطبی یا جنگل های بکر روسیه و برزیل از ذات طبیعی مطلقی برخوردارند و برخی دیگر به دست بشر مورد اصلاح واقع می شوند؛ مانند جنگل های بازسازی شده و زمین های کشاورزی. اگرچه در چنین محیط هایی اجزای سازنده که بیشتر آن ها را ارگان های زنده تشکیل می دهند بسیار مهم هستند، اما با این همه باید نحوه کارکرد آن ها را در تعامل با یکدیگر و محیط به عنوان یک سیستم شناسایی کرد.

در این میان اشتهای سیری ناپذیر گردشگران برای بازدید از مناطق طبیعی و حفاظت شده همچنان به قوه خود باقی مانده است و آنچنان که لورانت و بوژوسو (۲۰۱۲) بیان می کنند استفاده از دانش اکولوژی در پیش بینی و مدیریت مسائل مربوط به محیط زیست که گردشگری مسبب آن شده مغفول مانده است. مالر (۲۰۱۸) نیز به رابطه پیچیده و غیر قابل انکار اکولوژی و محیط فراغتی انسان اشاره می کند و نقش اجزای غیرزنده نظیر آب و خاک و اجزای غیرانسانی نظیر جوامع گیاهی و حیوانی را در ایجاد اثرات اکولوژیکی و نوع و توزیع فراغت و گردشگری حیاتی بیان می نمایند.

آگاهی در خصوص نظام طبیعت و تمایل به کسب آن منجر به درک فرصت ها و تهدیدهای موجود در طبیعت می گردد که می تواند برنامه ریزان را در تحقق به شعار «توسعه پایدار» خود یاری کند تا رفتارهای نابخردانه بشر را مانع شوند و از تاراج هرچه بیشتر منابع طبیعی جلوگیری کنند. چرا که ناهمگونی میان میل و خواسته بشر و محدودیت منابع طبیعی و اکولوژیکی ناسازگاری ای را رقم میزند که هر دو را محکوم به زوال می گرداند. در این میان شناخت اصول اکولوژیکی و آشنایی با سلسله مراتب آن می تواند به صورت یک عنصر حیاتی در فرایند مدیریت و برنامه ریزی گردشگری در آید.