بسیاری از ما در مدیریت زمان محدودمان بسیار بد عمل می‌کنیم و این همان چیزی است که وضعیت را دلسردکننده‌تر می‌کند؛ کوشش‌های ما برای حداکثر استفاده از زمان، نه‌تنها مدام با شکست مواجه می‌شود بلکه اوضاع را بدتر هم می‌کند. سال‌هاست که کتاب‌هایی همچون بهره‌وری خارق‌العاده، هفتۀ کاری چهارساعته و هوشمندتر، سریع‌تر، بهتر و نیز وب‌سایت‌هایی مملو از “ترفندهای روزمرۀ زندگی” برای چند ثانیه، سریع‌تر پیش بردن کارهای منزل، با توصیه‌هایشان ما را بمباران می‌کنند (توجه داشته باشید، اصطلاح “ترفندهای روزمرۀ زندگی” در بهترین حالت، زندگی‌تان را نوعی ابزار معیوب می‌داند که برای توقف عملکرد نامطلوبش محتاج اصلاح است.) همچنین، نرم‌افزارها و دستگاه‌های قابل‌حمل متعددی برای به حداکثر رساندن بازدهی فعالیت‌های روزانه و حتی خواب در دسترس‌اند. به‌علاوه ویژگی مشتری‌پسند هزاران کالا یا خدمات دیگر، از لوازم آشپزخانه گرفته تا بانکداری آنلاین، کمک به صرفه‌جویی هر چه بیشتر در زمان است...

اغلب ما فراموش می‌کنیم زندگی موقتی است، فراموش می‌کنیم روزی می‌میریم. از یاد می‌بریم عزیزانمان همیشگی نیستند. فراموش می‌کنیم مرده‌های امروز، زنده‌های دیروزند. نمی‌فهمیم هدف از زندگی درس خواندن یا پول درآوردن نیست، هدف خودِ زندگی است. به خیال فردایی نفس می‌کشیم که هنوز نیامده است و شاید هرگز هم نیاید و با این خیال، امروزمان را می‌سوزانیم. می‌خواهیم در فرصت محدود عمرمان همه کاری کنیم اما حرص “همه کاری کردن” سبب می‌شود که هیچ نکنیم.

چهار هزار هفته؛ مدیریت زمان برای انسان فانی کوشیده است تا تلنگری باشد برای رها ساختن ما از بند این‌گونه اوهام و غفلت‌ها؛ کتاب شباهت چندانی به کتاب‌های مرسوم در باب مدیریت زمان و بهره‌وری ندارد، بلکه اثری است عمیقاً فلسفی، کتابی است که باید با طمأنینه خواندش.

بخش نخست: انتخابِ انتخاب‌ها

1) به آغوش کشیدن محدودیت‌های زندگی

2) تلۀ کارایی

3) چشم در چشم فناپذیری

4) بدل شدن به یک تعلل‌گرای بهتر

5) مسئلۀ هندوانه

6) مزاحم صمیمی

بخش دوم: ورای کنترل

7) واقعیت آن است که هرگز وقت نداریم

8) زندگی همین حالاست

9) کشف مجدد استراحت

10) گرداب ناشکیبایی

11) باقی ماندن در اتوبوس

12) تنهاییِ کوچ‌نشین دیجیتال

13) بی‌اهمیت‌درمانیِ کیهانی

14) بیماری بشر