فرانسیس فوکویاما در کتاب نظم و زوال سیاسی می گوید اگر در دهه ۱۹۶۰ هانتینگتون میتوانست از تقدم توسعه آمرانه بر دموکراسی سخن بگوید، امروزه و در پی افزایش جذابیت دموکراسی در جهان طرح چنین ادعایی آسان نیست. در نتیجه تضاد میان تولید قدرت و محدود کردن آن بیشتر از گذشته تشدید شده و خود را نشان میدهد به نظر فوکویاما میان سه عنصر دولت (تولید قدرت) حکومت دموکراتیک (انتخابات آزاد و منصفانه) و حاکمیت قانون (محدود کردن قدرت دولت) همواره تنش و تعارض دیده میشود و برقراری تعادل میان آنها یکی از دشوارترین کارها در مملکت داری کنونی است.
دولت برای اعمال اقتدار خود و انحصار به کارگیری خشونت و اجرای قوانین و مقررات سخت نیازمند تولید قدرت و به کارگیری آن است در حالی که جامعه مدنی به صورت طبیعی از قدرتمندتر شدن بیش از حد دولت و غیر قابل مهار بودن آن احساس نگرانی می­کند دولت برای اداره بهتر کشور و اوضاع نیازمند داشتن برخی اختیارات و به دنبال آن محدود کردن برخی آزادیهای سیاسی و حتی اجتماعی است. اما جامعه فعالان سیاسی و روشنفکران منتقد محدود کردن آزادیهای اساسی و حقوق شهروندان هستند.

او میگوید اگر در کشوری دولت مدرن از نوع وبری آن (یعنی با یک بوروکراسی کارآمد) وجود نداشته باشد ورود دموکراسی باعث رواج ویژه پروری و حامی پروری و به دنبال آن فساد اداری می.شود به عبارت دیگر چون یک بوروکراسی قدرتمند غیر فاسد شکل نگرفته است، سیاسیون برای تحقق اهداف سیاسی خود و کسب رأی به راحتی منابع عمومی را در بین حامیانشان توزیع میکنند تا آرای آنها را در انتخابات از آن خود سازند، و بدین گونه فساد اداری و حامی پروری دوش به دوش هم حرکت کرده ظهور دولت مدرن کارآمد را به تأخیر می اندازند ...
بدین ترتیب کتاب دو داستان متفاوت را مطرح می کند: نخست داستان برآمدن نظم سیاسی مدرن از طریق تکیه بر بوروکراسی شایسته سالار قدرتمند در کشورهایی مثل هلند، آلمان، ژاپن و انگلیس و برخی کشورهای دیگر، و دوم داستان بلند رقابت میان سه ضلع مثلث قدرت دولت، حکومت دموکراتیک و حاکمیت قانون ...