مفهوم «بوروکراسی» همواره تداعی کننده تجربیاتی منفی است؛ از تشریفات کُند، کاغذبازی و خونسردی بی عاطفه اداری تا ناکارآمدی، اتلاف انرژی و سرمایه و کارنادانی. همین جنبه های ملامت بار باعث شده است بوروکراسی امری ماهیتاً منفی قلمداد شود و هیچ کس حاضر نباشد آن را گردن بگیرد - حتی جریان هایی که خود منادی بوروکراتیک سازی همۀ شئون زندگی اجتماعی اند. اما لودویگ فون میزس، اقتصاددان و متفکر اتریشی- امریکایی، در این کتاب ابتدا تعریف دقیق خود را از مفهوم بوروکراسی شرح می دهد و سپس خواننده را متقاعد می کند که «نفس» بوروکراسی شر نیست، بلکه ((گسترش)) بوروکراسی است که به مصیبت تبدیل می شود؛ گسترش بوروکراسی به حوزه هایی که می تواند تابع مدیریت بازاری باشد. از این مهم تر، شرح می دهد که این گسترش مصیبت بار، ریشه در آرزومندی شهروندان برای مداخله دولت در امورشان دارد.