برنامه های توسعه در ایران، بیش از پنجاه سال سابقه دارند، اگر پنج برنامه توسعه قبل از انقلاب اسلامی، پنج برنامه هم بعد از انقلاب و سند چشم انداز بیست ساله توسعه ایران را هم در نظر بگیریم متوجه می شویم که تاکنون عملا توفیق لازم در جهت توسعه کشور رخ نداده است. ما در این کتاب به اختصار، به علل این ناکامی پرداخته ایم، ولی مشخصا آرمانی و دست نیافتنی بودن برنامه ها از علل اساسی آن است.

به علاوه، روشن نبودن سازمان ها و مدیران پاسخگو در رابطه با اجرای برنامه های توسعه در زمان های معین نیز از مشکلات مرتبط با عدم موفقیت موردنظر در برنامه های توسعه است. در این مورد، به عنوان نمونه شاید بتوان به برنامه سند چشم انداز بیست ساله اشاره نمود تا کنون حدود پنجاه درصد از زمان تعیین شده برای تحقق آن سپری شده است، اما هنوز به روشنی مشخص نیست که تا چه حد به اهداف آن دست یافته ایم. آنچه می توان پیش بینی نمود اینکه فرصت از دست داده شده به هیچ وجه قابل جبران نیست.