هیچ سخن گویی قادر نخواهد بود جز درصدی از آنچه جمع آوری کرده، در اظهاراتش بگنجاند. هرگز سخنران نباید این جریان تجدیدنظر و اصلاح دائمی را، قبل از اتمام خطابه متوقف کند؛ حتی اگر احتمال بدهد که قبلا زیاد در مورد نکات و اصلاحات و تغییرات سخنانش فکر کرده است. یک سخنران خوب معمولا بعد از پایان سخنانش، به چهار نکته در مورد گفتارش می اندیشد. ابتدا به آنچه از قبل برای سخنرانی آماده کرده بود، دوم به آنچه که در طی سخنرانی ایراد نموده، سوم آنچه که در روزنامه در مورد سخنرانی اش نوشته اند و نهایتا به نکاتی که پس از پایان سخنرانی، در راه بازگشت به خانه، ، آرزو می کرد که گفته بود.